به نقل از «ایسنا»

پاسداری از چند جانبه گرایی بیش از هر زمان دیگری حیاتی است

تاریخ انتشار: ۱۱ اسفند ۱۴۰۱ | کد خبر: ۳۷۲۴۲۲۴۳

معاون دیپلماسی اقتصادی وزیر امور خارجه خاطرنشان کرد: باور داریم صلح و توسعه، امنیت و پیشرفت، ایمنی و رفاه مکمل هستند و یکدیگر را تقویت می کنند. این ها اهداف مشترک ما محسوب می شوند که ما باید با همکاری و اقدامات جمعی آنها را کسب کنیم.

به گزارش ایسنا و به نقل از سفارت ایران در باکو، مهدی صفری، معاون دیپلماسی اقتصادی وزیر امور خارجه طی سخنانی در اجلاس سران گروه تماس جنبش عدم تعهد که در جمهوری آذربایجان برگزار شد، اظهار کرد: جهان امروز بیش از پیش به صلح، امنیت و ثبات برای دستیابی به رفاه و توسعه پایدار نیاز دارد.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

 در حقیقت صلح، امنیت و ثبات بدون توسعه پایدار قابل دستیابی نیستند. 
وی خاطرنشان کرد: ما باور داریم صلح و توسعه، امنیت و پیشرفت، ایمنی و رفاه مکمل هستند و یکدیگر را تقویت می کنند.  این ها اهداف مشترک ما محسوب می شوند که ما باید با همکاری و اقدامات جمعی  آن ها را کسب کنیم.
معاون دیپلماسی اقتصادی وزیر امور خارجه همچنین بیان کرد: پاسداری از چندجانبه گرایی بیش از هر زمان دیگری در پرداختن به چالش های که امروز با آن روبرو هستیم، حیاتی است. باید تمامی موانع پیش روی دولت ها و ملت ها در امور اقتصادی، مالی و تجاری بین المللی برداشته شود و اجرای برنامه‌های توسعه ملی برای همه بازیگران جامعه بین‌المللی تسهیل شود.
صفری همچنین در بخش دیگری از سخنانش گفت: اقدامات قهرآمیز یکجانبه یا هر گونه اقدامات محدود کننده و رژیم تحریم ها، که بر خلاف قوانین بین المللی و منشور سازمان ملل متحد بوده و مانع پیشرفت فراگیر و پایدار و اجرای حق توسعه هستند، باید از دستورکار سیاست خارجی کنار گذاشته شوند.
وی افزود: بنابراین این اقدامات غیرقانونی که ملتها را از بهرمندی از حقوق بشر ذاتی خود محروم می کند، همچنین دولت ها را از ابزارهای ضروری برای دستیابی به توسعه پایدار محروم می کند، مانع همبستگی منطقه ای بوده و باید با چنین اقدامات و رژیم هایی مخالفت و آن را انکار کرد.
صفری با تاکید بر این که ساختار اقتصادی و مالی جهانی باید اصلاح شود، گفت: باید سیستمی ایجاد شود که منافع همه کشورها را تامین کند، رشد اقتصادی و ایجاد شغل را تضمین کند، فقر را کاهش دهد، نابرابری‌ها در تجارت را از بین ببرد و ضمن به رسمیت شناختن حق جهانی توسعه، ابزارهای اجرایی کافی و قابل اتکا را برای کشورهای در حال توسعه فراهم کند.
معاون دیپلماسی اقتصادی وزیر امور خارجه همچنین اظهار کرد: سیستم تجارت بین المللی باید باز، عادلانه، فراگیر و غیر تبعیض آمیز باشد و به توسعه پایدار کشورها کمک کند. عضویت هر کشوری در سازمان تجارت جهانی بدون توجه به جهت گیری های سیاست  خارجی چند کشور خاص برای شکل دادن به یک سیستم تجاری چند جانبه بین المللی سودمند برای همه ضروری است.
انتهای پیام

منبع: ایسنا

کلیدواژه: اجلاس سران تعهد مجلس شورای اسلامی لایحه بودجه 1402 سفر رئیسی به بوشهر سيدابراهيم رئيسي مسمومیت سریالی ایران و روسیه برنامه هسته ای ایران حسين اميرعبداللهيان مجلس شورای اسلامی لایحه بودجه 1402 سفر رئیسی به بوشهر مسمومیت سریالی معاون دیپلماسی اقتصادی وزیر امور خارجه توسعه پایدار بین المللی

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.isna.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایسنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۷۲۴۲۲۴۳ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

دولت جمع‌گرا؛ مبنای اقتصاد دستوری

عصر ایران - دولت جمع‌گرا (collectivist state) به دولتی گفته می‌شود که سراسر زندگی اقتصادی را تحت کنترل خود درمی‌آورد. نمونۀ اعلای چنین دولتی، در کشورهای کمونیستی شکل گرفت. یعنی در اتحاد جماهیر شوروی و اروپای شرقی.

مداخلۀ دولت جمع‌گرا در حیات اقتصادی جامعه، بسیار فراتر از مداخلات دولت‌های توسعه‌گرا و سوسیال دموکراتیک می‌رود. این دو دولت اخیر، با هدف راهنمایی یا پشتیبانی کلی از اقتصاد خصوصی در زندگی اقتصادی مداخله می‌کنند. اما دولت جمع‌گرا در واقع اقتصاد را ملک طلق خودش می‌داند.

در شوروی و اروپای شرقی، دولت‌های جمع‌گرا می‌کوشیدند سرمایه‌گذاری خصوصی را کلاً از بین ببرند و به جای آن، اقتصادهایی با برنامه‌ریزی مرکزی، همراه با مدیریت شبکۀ وزارتخانه‌های اقتصادی و کمیته‌های برنامه‌ریزی برپا کنند.

بنابراین آنچه "اقتصاد دستوری" خوانده می‌شود، از راه سیستم برنامه‌ریزی "مستقیم" سازمان یافته بود که در نهایت بالاترین ارگان‌های حزب کمونیست آن‌ را کنترل می‌کردند.

توجیه "جمعی کردن" دولت (یا لغو مالکیت خصوصی به سود نظام مالکیت اشتراکی یا عمومی)، از گرایش بنیادی سوسیالیسم به ارجحیت دادن مالکیت عمومی بر مالکیت خصوصی ناشی می‌شود؛ اما استفاده از دولت برای رسیدن به این هدف، بیش از آنکه ناشی از نوشته‌های مارکس و انگلس باشد، محصول تلقی مثبت از "قدرت دولت" است.

مارکس و انگلس "ملی کردن" را رد نکرده بودند. بویژه انگلس معتقد بود که در دورۀ "دیکتاتوری پرولتاریا" کنترل دولت تا کارخانه‌ها، بانک‌ها، ترابری و مانند آن‌ها گسترش می‌یابد. با این حال این دو اندیشمند کمونیست تصور می‌کردند که دولت پرولتری کاملا موقت خواهد بود و همین که اختلاف طبقاتی از بین برود، این دولت نیز رو به فرسایش خواهد گذاشت.

اما دولت جمع‌گرای شوروی همیشگی و دارای قدرتی فزاینده و بوروکراتیک شد. در زمان حکمرانی استالین، سوسیالیسم به طور کامل با دولت‌گرایی مترادف شد و پیشرفت سوسیالیسم در گسترش مسئولیت‌ها و اختیارات سازمان و تشکیلات دولتی بازتاب یافت.

دولت‌گرایی یا statism که در ایران به "اتاتیسم" مشهور شده، یعنی اعتقاد به اینکه دخالت دولت مناسب‌ترین وسیلۀ رفع دشواری‌های سیاسی یا پدیدآوردن توسعۀ اقتصادی و اجتماعی است. ایمانی ژرف و شاید تردیدناپذیر به دولت، به منزلۀ سازوکاری که با آن اقدام جمعی را می‌توان سازماندهی کرد و به هدف‌های مشترک دست یافت. زیربنای این دیدگاه را تشکیل می‌دهد.

دولت آرمانی اخلاقی، وسیله‌ای در خدمت ارادۀ عمومی تلقی می‌شود. دولت‌گرایی یا استاتیسم کاملا در نقطۀ مقابل آنارشیسم است. در آنارشیسم فرض بر این است که انسان‌ها در غیاب منبع اقتداری به نام دولت نیز می‌توانند همکاری جمعی مطلوبی داشته باشند و به زندگی خودشان سامان دهند. اما دولت‌گرایی مخالف چنین ایده‌ای است.

دولت‌گرایی در سیاست‌های حکومت که زندگی اقتصادی را تنظیم و کنترل می‌کند به روشنی دیده می‌شود. این سیاست‌ها از ملی کردنِ گزینشی و مدیریت اقتصادی (که گاه هدایت خوانده می‌شود) گرفته تا کورپوراتیسم (در هر دو شکل لیبرالی و فاشیستی) و جمع‌گرایی به شیوۀ شوروی را در بر می‌گیرد.

جمع‌گرایی در واقع حد اعلای دولت‌گرایی است. در مارکسیسم، چنانکه گفتیم، دولت‌گرایی ناشی از نگاه مثبت به دولت بود؛ نگاهی که مارکس و انگلس نداشتند. مارکس اصولا دولت را همانند دین و سرمایه، پدیده‌ای منفی می‌دانست که نهایتا باید از بین برود. غایت اندیشۀ مارکس، سرشتی آنارشیستی داشت چراکه بی‌دولتی را تجویز می‌کرد.

اما مارکسیست‌هایی که توانستند حکومت تشکیل دهند، نه تنها دولت را از بین نبردند، بلکه دولت‌هایی فراگیر یا توتالیتر تشکیل دادند که بر همۀ حوزه‌های اقتصادی و فرهنگی و اجتماعی و سیاسی جامعه سلطۀ کم‌نظیری داشت؛ سلطه‌ای که در تاریخ بشر فقط در نازیسم و تا حدی هم کاتولیسیسم عصر قرون وسطی مشاهده شده. بنابراین collectivism یا جمع‌گرایی در قبال نهاد دولت را می‌توان راهی به سوی توتالیتاریسم نیز دانست.

در زندگی شخصی و اجتماعی (و نه در مقام تعیین ماهیت دولت)، جمع‌گرایی البته در برابر فردگرایی قرار می‌گیرد و لزوما پدیده‌ای منفی نیست. یعنی در بسیاری از موارد، جمع‌گرایی بر فردگرایی ارجحیت پیدا می‌کند و اصولا زمینه‌ساز همکاری بین افراد است. بنابراین جمع‌گرایی اگر رقم‌زنندۀ ماهیت و کیفیت دولت نباشد، پدیده‌ای مذموم نیست.

دولت‌های جمع‌گرا اگرچه مارکسیست بودند ولی برخلاف نظر مارکس، محصول خوش‌بینی به نهاد دولت بودند. ضمنا این دولت‌ها برخلاف غایت اندیشۀ مارکس، خودشان را نهادی موقت و نهایتا زائد در زندگی بشر نمی‌دانستند؛ چراکه اصولا با این فرض تاسیس و فربه شده بودند که بهترین نوع همکاری جمعی انسان‌ها تحت کنترل و هدایت دولت امکان‌پذیر است.

با چنین نگاهی به نهاد دولت، دلیلی برای اعتقاد به اضمحلال و انحلال نهاد دولت به عنوان نشانۀ سعادت و آزادی انسان وجود ندارد و دولت نه تنها شر ضروری نیست، بلکه خیر ضروری است.

 

 

کانال عصر ایران در تلگرام